Interessant item op NPO Radio 1 over de stelling: Rouwverlof moet beter geregeld worden. Toch denk ik dat we meer zouden kunnen kijken naar het overkoepelende thema: cultuur en dood. In onze westerse cultuur wordt de dood (als basis) (nog) niet geïntegreerd in het leven. Het is ‘iets’ waar we vooral onbekend mee zijn en dat vooral ook willen blijven. Het geeft ongemak er überhaupt over te praten.
Rouw kent geen tijd, kent geen volgorde en is niet in tijd te vangen. Daar zijn velen het over eens. Het is een levenslange dans met verdriet, gemis, pijn, levenslust en alles tegelijk en soms periodes even niet. Het komt zo het komt op die momenten waarop je het niet verwacht. Er anders naar leren kijken, het omarmen ipv wegduwen... het vraagt een andere kijk op rouw dan die wij nu als westerlingen hanteren.
Dus rouwverlof of niet: in onze cultuur zullen we een omslag moeten maken en werken aan het omarmen van de dood in ons leven waardoor we veel ‘natuurlijker om leren gaan met verlies’ en derhalve de ‘dans’ op de werkvloer ook een andere zal zijn; met meer begrip en misschien dan ook wel minder ziekteverlof/rouwverlof nodig?
Het is de onbekendheid en vooral ook de onhandigheid waar we aan kunnen werken. Begeleiding en educatie zijn daarin misschien wel belangrijkere sleutelwoorden.