Het onbegrip in communicatie is met regelmaat te wijten aan liefde. Liefde voor iemand is vaak wat het moeilijk maakt de eigen verlangens uit te spreken. Men is bang de ander te kwetsen. In het dagelijkse leven speelt deze dynamiek al. In de laatste levensfase helemaal. Die eeuwige zorg om en voor elkaar en juist die liefde draagt in deze laatste levensfase soms bij aan ruis en onrust. Een zorg die soms benauwend of zelfs remmend kan zijn en het stromen van de fijne energie tussen mensen doet staken. Ondanks alle juiste intenties die eronder liggen.
En zo lopen gezinnen regelmatig vast en wordt mijn hulp ingeroepen door thuiszorg, buurtteams, huisartsen, oncologische verpleegkundige of uiteraard direct door het gezin zelf.
Langere tijd liep ik aan de zijlijn mee met dit prachtige gezin. Soms dichtbij, vaak op afstand. Eén op eén gesprekken met leden van het gezin, gesprekken met de echtelieden en zeker ook gesprekken met het gehele gezin. De onderwerpen die voorbij komen zijn; boosheid, verdriet, plezier, verlangens, angsten, de ziekte, dagelijkse onderwerpen, bang voor een leven zonder, angst voor het achterlaten, vragen over het onbekende, angst om vergeten te worden en zeker ook vraagstukken over zingeving. De diversiteit is groot en ik golf mee tijdens mijn reis aan de zijlijn. Zo groeien zij als individu, en samen, toe naar het onvermijdelijke.
Op een vroege ochtend word ik gebeld: “Patty wil je komen. Ik wil praten". Ik snel mij naar het woonhuis en zie paniek in de ogen. "Vertel eens” is wat ik vraag. Woorden volgen over wat er diep van binnen speelt en wat het licht nog niet bereikt had. Ik ben de spiegel en wat deze persoon zichzelf hoort zeggen is: “Ik ben echt heel ziek, ik wil het hardop uitspreken naar mezelf en naar mijn liefste. Ik wil ze hardop kunnen zeggen: Ik wil niet dood, maar zo wil ik niet meer leven”.
De woorden komen er als een waterval uit. Blijkbaar was dit 'het' moment. Dit moest op dit moment hardop worden uitgesproken en gedeeld. "Wil je me nu helpen dit bericht te delen met mijn partner". En zo volgt een intiem en puur gesprek. Een gesprek zonder ruis. Een heel liefdevol gesprek. Bij het weggaan een dikke kus met een blik die ik nooit zal vergeten. Het was goed. De liefde kon stromen en zij kon gaan.