Dinsdag 18.10 uur ‘Hoi Patty, de arts gaat er alles aan doen om ons morgenochtend z.s.m. uit te checken. Hij weet dat we graag onze afspraak bij jou laten doorgaan. Dat gaat lukken zegt hij.’
Dinsdag 18.25 uur ‘Helemaal goed joh, rustig aan. Als het anders loopt: geen punt. Ik hoor het wel.’
Woensdag 09.53 uur ‘Goedemorgen, we gaan het halen, we zijn zo goed als klaar in het AVL. Tot zo.’
En zo zitten ze met koffie in de hand, keurig om 11.00 uur bij mij aan tafel. Ik probeer me in te leven en voor te stellen hoe hun afgelopen weken/maanden eruit hebben kunnen zien. Ziekenhuisopnames, vocht aftappen, spanning voor uitslagen met soms plussen en zeker ook het incasseren van minnen. De zorg telkens weer rondkrijgen voor hun prachtige dochters. Het leven zoveel mogelijk ‘normaal’ voor hen te laten doorgaan. Het heen en weer rijden tussen hun geliefde huis, in het midden van het land, naar het ziekenhuis en nog zoveel meer. De gedachten hierover zou een stel kunnen geven dat met een hangend hoofd tegenover mij zit. Zwaar in mineur en met gegronde reden. Er zitten daar echter twee stralende mensen. Zij oogt wat vermoeid, maar daaraan voorbij kijkend zie ik eigenlijk alleen maar een prachtige vrouw met kracht en uitstraling, een trotse moeder. Haar zorgzame, lieve vriend ernaast met stralende ogen. Beiden vol levenslust.
Benieuwd ben ik waarom ze zoveel belang hechten aan de afspraak en met name waarom juist nu na deze zware ziekenhuisdagen. Veel heb ik eerder meegemaakt, maar voor mij is nieuw dat iemand, net ontslagen uit het ziekenhuis, direct doorrijdt (lees: nog verder van huis gaat). Ze vertellen over het lezen van mijn boek Rouwdoula en wat dat met hen deed. Daarna delen ze verhalen over hun leven, gezin, kinderen, familie en vrienden. Ze zijn open over angsten en twijfels en zeer reëel in het ziektebeeld dat haar treft. Daarnaast duidelijk over wensen in alle opzichten: wat wel en wat zeker niet. Tot slot delen ze mij mee dat zij hun vriendschap, liefde en leven willen vieren met intimi. In de ochtend trouwen vanwege praktische zaken en vooral daarna de liefde, vriendschap en het leven vieren met iedereen die hen lief is. Juist nu! Als een korte samenvatting van een heel dik, mooi, verdrietig en vooral rijk gekleurd verhalenboek, nemen ze mij mee hun harten in.
Op Eerste Kerstdag ontvang ik een Whatsapp:
‘Hoi Patty, lijkt me leuk als je er ook kan zijn. Kan je ons en onze vriendjes en vriendinnetjes ook leren kennen -)’ de uitnodiging voor ’de dag’ zit erbij.
Even voel ik mij ongemakkelijk, maar tegelijkertijd ook fijn dat zij dit zo voelen. Vragen rijzen als: Hoor ik daarbij? Wil ik daarbij zijn? Ben ik daar op mijn plaats? Hoe zou dit ervaren worden door de andere genodigden die behoren tot de intimi? Ik besluit te gaan.
Op een regenachtige dag rijd ik in het donker naar ‘de borrel’. Binnengekomen is de warmte, liefde en verbondenheid voelbaar. Ik word direct gespot door de bruidegom, die mij hartelijk verwelkomt. Zijn vrouw staat aan de andere kant, zegt hij. Aan mezelf merk ik dat ik even moet schakelen en ik voel me nog steeds een beetje ongepast bij deze groep intimi. Dat gevoel is echt van mij, want ik zie en ervaar ook hoe fijn het echtpaar het vindt dat ik er ben. Ook de andere gasten zijn duidelijk op de hoogte van mijn komst, rol en geven aan hoe fijn het is dat ik er ben.
Ook hierin wordt weer duidelijk hoe sterk en krachtig dit stel is. Alles transparant, ‘natuurlijk omgaan met de dood’, de groep om hen heen meenemen in dit proces en dat alles vanuit maar één basis: de liefde voor elkaar en de mensen om zich heen.
Het is een mooie middag. De vriendengroep heeft speciaal voor hen een prachtig Luizterverhaal laten maken. Hun liefde, vriendschap en leven wordt daarin verteld en bezongen. Het aanhoren van dit verhaal geeft kippenvel over mijn hele lijf en tranen over mijn wangen. Tranen van de schoonheid en het zien van vriendschap. Tranen voor de levenslust en de verbinding. Tranen over de liefde die zo voelbaar is. Even is het leven daar in alle facetten en kleuren aanwezig. Tastbaar, mooi en zeker ook kwetsbaar.
Misschien maakt juist dat het leven wel zo mooi en zinvol, bedenk ik.
Leven vanuit liefde, dat is de les die ik van ze leer. Deze mensen hebben de liefde voor altijd!
Comments