Het is herfst. Die tijd van het jaar waarin de natuur alles loslaat dat het niet, of niet meer nodig heeft. Dat wat niet meer toevoegt door de wind wordt losgerukt en meegevoerd.
Het mag gaan, de taak is volbracht, de kern blijft over en heeft genoeg aan zichzelf om te kunnen overleven. Wel zorgt dat wat loslaat voor een voedingsbodem. Een soort humus dienend voor al wat later weer groeien mag.
Al heel mijn leven ben ik een echt herfstkind. Ik geniet van de regen, de kou en de strak blauwe luchten die het kent. Van de stormachtige dagen waarbij de geel gekleurde bladeren je om de oren vliegen en de zachte zonnestralen van de nazomer die paar laatste blaadjes die nog aan de bomen zitten goudkleuren. De eikels en kastanjes die soms zomaar uit de lucht komen vallen. Van die heerlijke strandwandelingen met een sjaal om en de straffe wind op de wangen voelend. Herfst is een periode waarin ik me thuis voel. Al zolang als ik me kan herinneren.
Nu ik ouder ben is dat niet anders geworden. Nog steeds ben ik een herfstkind alhoewel ik ook steeds meer de zomer ben gaan waarderen. Die zonnige periode die mooie momenten met zich mee brengt. En toch… het is weer herfst nu en iets in mij lijkt weer aangeraakt. Wat is dat toch?
Als ik dit schrijf mijmer ik op een bedje in Toscane, Italië. Ook hier maakt de herfst zijn intrede. Hoog in de bergen is alles helder groen, maar in de tussenliggende valleien zijn de herfstkleuren zichtbaar. Ook het weer laat zich van alle kanten zien. Voor de meeste vakantiegangers hier misschien storend. Ik geniet op en top van al die rauwe natuurelementen. Zon, regen, regenbogen, harde rukwinden, donder en bliksem zoals ik nog nooit eerder heb gehoord en vooral ook niet eerder heb gezien. En alles wisselt zich in een razend tempo af. Wat een onstuimig weer, op en top natuur en wij mensen hebben er niets over te vertellen. We hebben het maar te ondergaan en te beleven.
Misschien is dat wel wat mij het meest een herfstkind maakt. De wens om mee te gaan op wat er is, alles los te laten dat niet toevoegt en alles intens en natuurlijk te willen beleven. Ik voel sterk, net zoals de herfst dat doet, altijd weer de behoefte te herijken. Te ervaren; wat is mijn kern. Te aanschouwen wat in mijn leven ballast is en wat heeft zijn functie misschien wel gehad of verloren. Wat is niet nodig om verder mee te dragen en wat juist wel. Wat heeft mijn kern echt nodig om te overleven en te kunnen groeien en bloeien op een later moment. Het is een lichtelijk melancholisch maar bovenal een zeer krachtig gevoel, waar ik geen andere keus heb dan er gehoor aan te geven.
Terwijl de wind met flinke rukwinden mijn haren laat dansen, de ligbedjes bij het zwembad omrollen alsof ze niets wegen en de eerste bladeren van de bomen worden afgerukt en meegevoert naar andere bestemmingen om beetje bij beetje ruimte te maken voor enkel de benodigde kern. Zo waait in mij mijn eigen herfststorm. Ik ga er in mee, laat los wat niet meer nodig is en wat niet toevoegt en beleef het intens en zo natuurlijk mogelijk. Want enkel op die manier kan alles weer op de juiste wijze krachtig tot zijn recht komen en bloeien als de tijd daar rijp voor is.
Ja zoiets, zoiets mijmer ik daar op die berg in Toscane.
(foto: Patty Duijn/Toscane)